MEDE-VERLOSSERES
De Zoon kwam in de wereld als de Verlosser van de mensen en het verlossingswerk was het kruis, met al zijn lijden, geestelijk en lichamelijk.
Christus is Verlosser door mens te worden, zoals wij: heel zijn leven van ontvangnis tot sterven, heel zijn mens-zijn met lichaam en ziel, is verlossend. Hij is Verlosser door te leven; als theoloog zou men zeggen: door zijn wezen.
Het leven zelf echter is een groei, een worden tot de volle rijpheid van het sterven; zo krijgt zijn sterven, het Kruis met al zijn lijden, toch zijn eigen plaats als bekroning en voltooiing van zijn verlossend leven, omdat zijn komen in ons sterfelijk lichaam daarop gericht staat en derhalve ook zijn verlossingswerk, de verlossing, in zijn sterven voltrokken wordt.
Datgene nu waardoor onze verlossing voltrokken is, heeft Maria doorstaan en dit laat Zij de zieneres doorleven. Nogmaals draagt Zij haar lijden over, zoals de Heer het Haar heeft overgedragen. Want zoals de Vader eens zijn Zoon heeft gezonden en daarvoor Maria heeft uitverkoren om Hem te ontvangen (voor te gaan) en te volgen, zo moet Zij thans zijn glorievolle wederkomst voorafgaan en aankondigen door op Hem en zijn Kruis te wijzen. Deze verbondenheid van Moeder en Zoon in leven, lijden, sterven en verrijzen maakt Haar tot Medeverlosseres en Voorpreekster.
Hier valt het woord, dat zoveel tegenstand oproept en dat in een van de boodschappen van de Vrouwe nader wordt verklaard. Deze boodschap eindigt nu met de uitnodiging deze zaak toch ernstig te nemen, met de belofte, dat de kerk, waarschijnlijk wel tegen veler verwachtingen in, hierdoor haar positie krachtiger en sterker maakt en met een heel ernstige waarschuwing voor de ons onbekende toekomst, de vervlakking en ondermijning van het geloof.
Welaan dan, ga terug tot het eenvoudige geloof en de wereld zal weer vrede krijgen. Het Kruis, voor de wereld ergenis en dwaasheid, is nog steeds Gods kracht en Gods wijsheid, ook in deze moderne tijd met een hoogtepunt aan ontwikkeling en vol van onvoorstelbare dreiging.
Niet in het minst onder invloed van gelovigen, die bang zijn voor verduistering van de enigheid van onze Heer Jezus Christus, bestaat er een grote huiver om christologische titels aan Maria toe te schrijven, heel in het bijzonder die van Mede-verlosseres en Middelares, terwijl die van Voorspreekster minder weerstanden oproept. Toch is het effect van deze huiver en voorzichtigheid precies dat wat men vreest: verduistering van de enigheid van Christus.
Het is inderdaad de rotsvaste geloofsovertuiging van de kerk, dat Christus enig is: de éne Middelaar, de ene Verlosser, de ene Hogepriester. Gij alleen zijt heilig, Gij alleen de Heer, Gij alleen de Allerhoogste.
Daarmee is iedere heilgheid, iedere verlossing, ieder priesterschap naast of buiten Christus uitgesloten.
De kerk gelooft echter evenzeer, dat wij kinderen van God zijn, dank zij hem, van Wiens overvloeiende volheid wij allen ontvangen; dat Hij de mensheid zozeer in zich opneemt en aan Zich verbindt, dat wat Hij bezit, beleeft en is, in de gemeenschap van de gelovigen als deelname is terug te vinden. Daarom kan Sint Petrus spreken van een koninklijk priesterschap, een heilige natie (1 Petr. 2,9). Daarom verbindt Sint Paulus een hele serie werkwoorden met het merkwaardige mede: mede-lijden, mee-sterven, mee-verrijzen, mee-begraven worden met Christus vergelijk o.a. Rom. 6); daarom ook kan hij zeggen, waar hele generaties theologen een zwaar hoofd in hadden: Op dit ogenblik verheug ik mij, dat ik voor u lijden mag en voor mijn deel aanvullen wat aan kwellingen van Christus in mijn vlees ontbreekt... (Kol. 1, 24).
Want deze uitstraling van Christus'enigheid in de Kerk verduistert deze geenszins, maar doet haar juist tot haar recht komen, is juist de openbaring van Gods grote daden: daarin zien wij wat Christus is en wat Hij voor ons betekent. Maar de schrik en de angst om dit eerlijk te constateren verduistert nu juist deze uitstraling en ontkent in feite Gods machtige daden.
Wanneer het woord mede in de boodschappen zozeer wordt beklemtoond, nadat reeds duidelijk was aangegeven en nog telkens herhaald wordt, dat Maria's lijden juist Christus eigen lijden is, dan wordt het aanstonds duidelijk, dat Maria's deel in de Verlossing op geen wijze een plaats op zich inneemt, hoe klein dan ook, maar alleen het overstromen is van het enige, verlossende lijden van de Heer; dat deze deelname ook alleen maar zin heeftin dit méde, door God gewild om zijn grootheid en barmhartigheid te tonen en zonder meer totaal zou wegvallen, wanneer die Ene er niet zou zijn, omdat zij alleen maar kan bestaan in dit mede, dat is, door, van wege, in - de Ander, diewerkelijk enig is! Omdat echter Christus werkelijk is en omdat zijn grote, enige Verlossingswerk geen fictie is, is ook dit mede reeel, zo reeel, dat Zij met haar Zoon de nieuw verloste mensheid voortbrengt en Moeder wordt van alle Volkeren.
Verderop in de boodschap wordt nog gesteld, dat dit medeverlosseres-zijn afhangt van haar uitverkiezing door de Vader, en dat Zij reeds medeverlosseres was met de Verlosser die in de wereld kwam als mens-God; met andere woorden: omdat haar Zoon Verlosser is door zijn wezen, als zodanig wordt ontvangen en gebaard en Maria de Moeder is van deze concrete Mens, die geheel en al Verlosser is, als Moeder dus van de Verlosser, daarom begint met dit moederschap dit mede of haar verbondenheid in de Verlossing.
Opnieuw wordt gewezen op de ernst van toestand en aangedrongen op algemene verspreiding als teken van haar zorg voor alle Volkeren. Terloops wordt nog gesproken over de lendedoek, teken van schroom en eerbied voor mensselijke waardigheid; in de woorden: Die heeft de Zoon gedragen, zeg dat ligt waarschijnlijk een afwijzing van eenzijdige lichaamscultuur.
Ook het heftig verzet tegen de erkenning van Maria's plaats is niet onbekend, maar het is reeds voorbestemd.
Denk aan en bidt voor de zielen van de overledenen en dierbaren op deze rooms-katholieke feestdag Allerzielen. Maria vincet.