Op 13 augustus 1995 viert Ida haar 90e verjaardag. Van heinde en ver waren er vrienden en bekenden gekomen om de jarige voor haar trouwe volharding te danken. Onder de aanwezigen bisschop Hnilica en pater Paul Sigl met een nieuw schilderij van de Vrouwe, gemaakt door Wilhelm Halewijn. Een ander beeld van de Amsterdamse Madonna, maar dan een standbeeld van maar liefst acht meter hoog werd in 1995, na eerst enige tijd in Tsjechië te hebben gestaan, in Polen bij de grens met Rusland geplaatst.

Keer op keer terroriseert de satan haar. Soms in de vorm van een "zware hand in haar rug", die haar onverwachts voorover duwd. Zoals in de nacht van 15 december 1995, waarbij Ida zo’n hevige smak maakt dat het bloed van haar gelaat stroomt en de bloeduitstortingen acht weken later nog zichtbaar waren.

Op 1 januari 1996 hoorde ze voor het eerst sinds november 1995 weer de stem van de Vrouwe, die aankondigde: “Dit is je laatste jaar. Spoedig zal ik je bij mijn Zoon brengen. Je taak is volbracht. Luister verder naar de stem.”

Ida's taak volbracht? Behalve dan de officiële kerkelijke erkenning van haar verschijningen dan, die, zo had de Vrouwe beloofd, ze nog zou meemaken.

Op 22 augustus 1996 werd een houten Mariabeeld (hoogte ca. 1 m) tijdelijk in de kapel geplaatst vanwege de kroning door de benedictijner abt N. Wolf. Deze kroon werd later in de kluis van de woning opgeborgen en bleek op mysterieuze wijze te zijn verdwenen.

Kort voor haar dood maakte MokumTV een reportage over de verschijningen, maar Ida wilde niet voor de camera verschijnen. Dat zou slecht zijn voor de te verwachtte kerkelijke goedkeuring, zo vertelde ze met een lopende camera buiten beeld. Door toeval verscheen de zieneres toch enige tientallen seconden in beeld en bidt ze voor het schilderij het gebed dat de Heilige maagd haar leerde:

Heer Jezus Christus,

Zoon van de Vader,

zend nu Uw Geest over de aarde.

Laat de Heilige Geest wonen in de harten van alle Volkeren,

opdat zij bewaard mogen blijven voor verwording, rampen en oorlog.

Moge de Vrouwe van alle Volkeren,

die eens Maria was,

onze Voorspreekster zijn.

Amen.

Bisschop Bomers is persoonlijk getuige als hij in de avond van 28 mei 1996 Ida bezoekt en de 90-jarige Ida onbeweeglijk op de grond aantreft. Niet zomaar uit haar bed gevallen. Door "een sterke hand" was ze "opnieuw met bruut geweld naast haar bed" gekwakt.

Was het zijn voorganger Zwartkruis die "de hele boel om zeep had geholpen", Bomers hakt drie dagen na deze gebeurtenis de knoop door. Hij geeft op 31 mei 1996 officieel de 'approbatio devotionis' af, de mede door hulpbisschop Punt ondertekende verklaring af waarin de openlijke verering van Ida's Maria in de vorm van Vrouwe van alle Volkeren kerkelijk wordt toegestaan.

Slechts 17 dagen vòòr haar dood plaatst De Kerk de Kroon op Ida's lange leven. Een leven waarin zij zich strikt aan iedere wens van kerkelijke zijde voldeed, maar ook van kerkelijke zijde tegenwerking en vernederingen te verduren kreeg.

Ida zou, toen haar dit werd verteld: 'nu is het goed, nu ben ik klaar' hebben gezegd.

En even later: Nu is het dan toch eindelijk gebeurd. Ik zou het meemaken en ik heb het meegemaakt. Laat Onze Lieve Heer mij nu maar halen! Ik zal niet lang meer leven. Ik ben doodziek. Er is niets meer wat mij nog hier houdt!”

Een paar dagen later wordt Ida ernstig ziek en ontving zij op woensdag 12 juni 1996 het sacrament van de stervende van pater Amadus Korse o.f.m. De pater was diep getroffen door Ida’s bereidheid te sterven.

Op vrijdag 14 juni 1996 wil de huisarts dat Ida acuut naar het ziekenhuis wordt gebracht.

Voordat de ziekenauto arriveert, vraagt Ida aan Jannie om haar van de slaapkamer naar de benedenverdieping te helpen. Daarbij vielen ze samen van de trap. Peter, de tuinman, droeg vervolgens de doodzieke Ida de eetkamer in".

Eenmaal aangekomen in het VU-ziekenhuis aan De Boelelaan, dreigt Ida , nog voor ze een polsbandje met naam en registratienummer omheeft te stikken. Snel wordt ze op een zuurstofapparaat aangesloten.Er mogen niet meer dan twee bezoekers tegelijk bij de patiënt. Slechts een paar mensen kunnen Ida nog bezoeken op de intensive care van het VU-ziekenhuis.

Om kwart over vier in de vroege morgen van 17 juni 1996 komt er een einde aan het aardse leven van  de 90-jarige zieneres.

Na vijftig jaar te hebben gewacht op kerkelijke erkenning, leefde Ida slechts zeventien dagen nadat deze was afgekondigd. Precies zoals de Vrouwe haar had geprofeteerd.

Mgr. Bomers celebreerde de pontificale uitvaartmis in de kapel aan de Diepenbrockstraat en leidde Ida's bijzetting, bijgestaan door diverse kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. Niet alleen uit Europa, maar ook uit Amerika en Japan kwam men de laatste eer bewijzen aan zieneres Peerdeman.

MokumTV filmde aan het open familiegraf op begraafplaats Sint Barbera een tot dan toe ongekende gebeurtenis: In aanwezigheid van de Haarlemse bisschop werd aan Ida postuum het witte kloosterkleed van de Familie van Maria verleend. Pater Paul Sigl, medewerkerker van de Croatische bisschop mgr. Hnilica en goede vriend van paus Johannes Paulus II, werpt het op de reeds in het graf geplaatste doodkist, ev valt hierbij bijna zelf in de groeve.

Als enige spreekt Ida's nicht Heleen van der Heyden-Peerdemans, dochter van Ida's enige broer Piet.