In 1953 begint het onderzoek van een zelfbenoemde onderzoekscommissie. Bisschop Huibers werd plotseling geconfronteerd met deze commissie, die het, gezien de massale belangstelling voor het fenomeen, nogal belangrijk vonden de gebeurtenissen in Amsterdam serieus te onderzoeken. Maar het waren allen serieuze mensen, mgr. J. Willebrands, mgr. G. van den Burg, mgr. H. van Deursen en drs. J. van der Gaag. Ida zelf was minder ingenomen. De commissie zelf achtte het onnodig om haar, nog haar geestelijk leidsman, pater Frehe, te horen.

'Ze beschouwde me als een hysterica' liet Ida weten in de documentaire van MokumTV. De commissie bestudeerd wel de afbeelding en een aantal geschriften als de omstreden zogenaamde Boldoot Papers.

De commissie is nog volop in onderzoek als er plotseling opwinding uitbreekt onder de katholieken. De mare gaat dat het schilderij vanuit de huiskapel van de Brenninkmeyers naar Amsterdam zal komen. Eind 1954 is het zover. Bepaalde machten binnen het bisdom wilde het doek echter uit de openbaarheid houden, zolang het onderzoek van de commissie nog gaande is.

Pas nadat men duidelijk had gemaakt dat het ophangen van het schilderij niet als een erkenning door het bisdom zou worden beschouwd, mocht de pastoor van de dominicaner Thomaskerk in de Rijnstraat het schilderstuk ophangen. Het werd op 19 december 1954 plechtig geïnstalleerd.

Nog in hetzelfde jaar, 1954, kwam als eerste bedevaart een groep Volendammers, op doorreis naar Banneux, naar de Thomaskerk. En op 31 mei 1955 ziet Ida in een volle kerk, met opnieuw veel Volendammers, opnieuw Maria verschijnen.

Ida: Er waren twee Volendamse vrouwen. Lieve god, dat weet ik nog zo goed... [lacht] Nou ja, die lagen daar te bidden, schijnbaar, of die zaten daar, op een stoeltje of ik weet niet... Dat weet ik natuurlijk niet. Ik kwam daar aan, en het licht volgde mij. Er scheen allemaal licht voor mij uit, dat ik daarnaar toe moest lopen. Door die mensenmassa heen, die gingen allemaal opzij. Die dachten natuurlijk allemaal: die juffrouw is ziek, of die wordt niet goed, die gaat de kerk uit... Maar ik ging naar die kapel. Dat was me een toestand... En dan als ze weg is... nou toen schrok ik, van al die mensen om je heen, en toen kwam de pastoor en die zei: ‘Ida, kom maar gauw met me mee naar binnen.’ Nou, en toen bleven ze allemaal in die Rijnstraat wachten. En toen ben ik achteruit, met mijn familie, ben ik achteruit de pastorie, want die was in een andere straat, via de pastorie eruit gegaan, en met een taxi gauw naar huis gegaan. Nou, ik vond het verschrikkelijk. Want het was altijd in stilte, en niemand wist ervan. Eigen vrienden of kennissen wisten geen van allen dat ik dat had. al jaren niet. Ik weet nog goed, we hadden leuke vakantievrienden en al jaren hadden we daar vriendschap mee. Was een leuke heer en een mevrouw. Hij was ook leraar, mijn ene zus was ook zoiets. En nou, in België, ik weet nog goed dat we daar waren.

Kwamen we daarmee in kennis en dat klikte meteen. In Rotterdam woonden ze toen, en later in Utrecht. Toen is het echt vrienden geworden. En toen is dat met die Thomas, met fotografen die stonden in zo’n portiek, en toen zeg ik tegen mijn zus: ‘Och denk erom, daar staan ze te fotograferen.’ ‘Ach,’ zei mijn ene zus, ‘jij ziet schimmen, zeg.’ Ik zeg: ‘Nee, kijk maar goed.’ Nou, toen de volgende dag, jahoor toen hingen ze allemaal aan de kiosken, had je toen nog. Och jeetje, ik schrok me dood. Ik heb ze hier beneden nog in de archieven. Dat was wat moois, lieve hemel.

Toen begon natuurlijk het hele ....

> Toen is het begonnen. Het openbare, want ik had het al jaren, maar dat werd nooit bekend. En toen kwamen ook die kennissen, en die zeiden: ‘Zeg, wat hebben wij gelezen, Ida. Goh, dat je ons dat nooit verteld hebt!’ [even stil] Nou, we hielden dat altijd voor ons.

De kapel van de Thomaskerk dreigde zich allengs tot een bedevaartplaats te ontwikkelen,

De zelfbenoemde onderzoekscommissie blijkt het absoluut overbodig te vinden om de zieneres zelf te horen. Ze hebben genoeg aan de buiten Ida’s medeweten opgetekende Boldoot-papers. Die kwamen uit het  nalatenschap van de in 1946 overleden werkgever van Ida, de heer Boldoot. Hij had de verhalen van Ida verschijningen laten optekenen. Ze zouden als de Boldoot-visioenen een eigen leven gaan leiden, naast de rechtstreeks opgetekende versie, zoals verschenen in het  'Blauwe Boekje.

Wel wordt Ida wel voor psychiatrisch onderzoek naar Heiloo gestuurd, maar een inrichtingspsychiater.

Ondertussen bericht de Vrouwe over de verwording van Nederland en de toenemende heerschappij van satan over de wereld. Daarom wilde zij 'van alle volkeren' zijn en daarom staat zij op de wereldbol. Juist door de keuze van deze bewoordingen was de onderzoekscommissie 'diep gechockeerd': Op zo’n brutale wijze had Maria zich nog nooit geopenbaard.

De zelfbenoemde onderzoekscommissie veroordeeld in juli 1954 de boodschappen van Ida met de mededeling dat de Heilige Maagd Maria ze nooit kan hebben gezegd. De commissie meent dat de boodschappen niet van de hemel konden komen omdat Maria zich nog nooit eerder zo geopenbaard had.

Dit eindoordeel had tot gevolg dat de openbare verering van de beeltenis werd verboden.

Ze verbied op 10 juni 1954 iedere vorm van publikatie van de boodschappen alsook de openbare verering afbeelding.

Alles wat aan de devotie herinnerde moest uit de Thomaskerk verwijderd worden.

Na deze uitspraak kwam er een stroom van gebedsverhoringen op gang die juist het bovennatuurlijke benadrukken. Zelf  bisschoppen in Beieren en Zwitserland steunen de devotie. Van een plaatselijke aangelegenheid werd het ook een aangelegenheid van de wereldkerk.

Een Volendammer die wonderbaarlijk aan zijn kaak zou zijn genezen, was een van de weinigen die het doek nog in de pastorie mocht komen bekijken.

Tot 1966 zou het schilderij in de kelder van de kerk blijven staan.